Na de kerkdienst lopen Lynn en Thijmen met ons mee naar het parkeerterrein. ‘Zin in een kop koffie bij ons?’ vraagt Lynn.
Ik kijk naar Mark. ‘Gezellig,’ zegt hij.
Mark volgt de Tesla van Thijmen. ‘Waarom overleg je dat niet eerst even met mij?’ vraag ik. ‘Je weet toch dat ik mijn boek graag wilde uitlezen?’
‘Nee-zeggen is ook zo wat. Soms moet je een beetje sociaal doen, schat.’
‘Ze hebben vast weer iets aangeschaft wat ze aan ons willen showen.’
‘Wie weet.’
‘Wel grappig hoe Lynn het altijd weet te brengen. Dan heeft ze belachelijk dure bergschoenen gekocht, onmisbaar voor hun boswandelingen, maar ik moet niet denken dat die comfortabel zijn. O, nee! Dat stugge leer veroorzaakt kanjers van blaren. En dan die Tesla. Ze moesten wel, hè? Zo’n auto past bij zijn status als directeur, maar die accu redt het nog geen 300 kilometer en voordat je een vrije laadpaal gevonden hebt… Eigenlijk is het zwaar afzien en is ze het slachtoffer van hun luxe manier van leven.’
Mark stopt voor het verkeerslicht. Hij bijt op zijn duimnagel en kijkt hoe de auto van Thijmen aan de overkant van het kruispunt de Mandeladreef indraait.
‘Dat is jou toch ook wel opgevallen?’
Mark kijkt me aan. ‘Ik vind haar wel aardig. Hem trouwens ook. Hij staat altijd voor je klaar. Je bent toch niet jaloers?’
‘Jaloers? Ik? Ik ken Lynn of eigenlijk Lieneke al sinds de brugklas en gun haar dit leven van harte. Ze had het destijds niet makkelijk thuis met die strenge vader. Op school trouwens ook niet. Hoe vaak de jongens niet dat pesterige liedje zongen of neurieden: Lieneke Halewijn, wat zijn je tietjes klein.’
Mark trekt op. ‘Dat kun je nu niet meer zeggen. Ze heeft prachtige borsten en verder mag ze er ook wel zijn.’
‘O, ja? Vind jij dat? Ik dacht dat jij niet zo om uiterlijkeden gaf?’
‘Laten we het gezellig houden, Karin. Je weet dat ik van je hou en je nog steeds heel aantrekkelijk vind. Kijk, Thijmen staat al op ons te wachten.’
Lynn heeft de degelijke bloes die ze in de kerk droeg, verruild voor een glanzende met luipaardprint. ‘Hoe wil je je koffie, Karin?’ vraagt ze in de ruime keuken. ‘Cappuccino met opgeklopt melkschuim of een mokka dolce gusto? Ik kan ook een Irish coffee maken.’
‘Ik heb liever gewone koffie, zonder melk.’
‘Iedereen drinkt zijn koffie tegenwoordig anders. Daarom is dit apparaat ook zo handig. Het was even een aanschaf, en het schoonmaken is een crime, maar ik zou hem niet meer willen missen. Je kunt hem helemaal naar wens instellen, kijk maar.’ Ze drukt op wat knopjes. ‘Een dubbele espresso. Nee, filterkoffie. Hoe reset ik dat knopje ook alweer?’ Ze kijkt me van opzij aan. ‘Medium, sterk of extra sterk?’
‘Medium.’
‘En Mark?’
‘Hetzelfde,’ roep ik door de herrie van de malende bonen heen.
Ze heeft een opvlieger en wappert zich koelte toe met de voorkant van haar bloes, stopt hem dan strak in haar zwarte rok. Haar tepels priemen door de dunne stof. Ik snap wel dat Mark haar borsten mooi vindt. Ook al zijn ze nep. Thijmen is maar wat trots op zijn mooie vrouw. Nou ja, hij ziet er zelf ook nog goed uit.
In de bijkeuken piept de zelfdenkende was- en droogcombi. Lynn negeert zijn roep om aandacht. Ze dribbelt op haar pumps naar de koelkast. ‘Voordat je doorhebt hoe zo’n koffiezetapparaat werkt,’ zegt ze met een zucht, terwijl ze slagroom op hun Irish coffee spuit.
Ik vraag me af wat voor onmisbaars Thijmen aangeschaft heeft. ‘Ik iets nieuws, Thijmen ook wat nieuws. Zo hebben we dat afgesproken,’ vertelde Lynn me eens. ‘We vinden evenwicht in een huwelijk belangrijk.’
Lynn zet hun koffieglazen en de designmokken naast de petitfours op een groot dienblad en wijst met haar hoofd naar de kamerdeur. ‘Wil jij die even open doen?’
Vroeger deed ze dat altijd zelf, met haar elleboog, maar sinds de interieurstyliste vond dat een glazen schuifdeur beter paste bij de nieuwe stijl, lukt dat niet meer. De herinrichting van de woonkamer was de tegenhanger van Thijmens Tesla.
De mannen staan bij het raam en kijken naar het gemaaide gazon.
‘Man, wat een werk was dat,’ zegt Thijmen.
Mark draait zich om. ‘Thijmen heeft het over hun robotmaaier. Hij moest daarvoor de vijver en borders afzetten met draad.’
‘Op zijn blote knietjes,’ vult Lynn aan met een vreemde glans in haar ogen.
‘Nog vakantieplannen?’ vraagt Mark zodra we zitten.
‘We willen in ieder geval een paar weekjes naar dat naturistenresort in Frankrijk,’ zegt Lynn. ‘Dat is ons vorige keer goed bevallen, hè Thijmen?’
Hij knikt. ‘Je kunt daar in de omgeving mooie wandelingen maken.’
‘Toch niet in je blootje?’ vraag ik gekscherend.
Lynn giechelt. ‘Zeker wel. Maar met wandelschoenen aan, hoor. We lopen het liefst door de bloeiende velden, heerlijk vrij en blij, zoals God ons geschapen heeft. Maar vorig jaar stond het onkruid erg hoog en eerlijk gezegd prikte dat wel aan mijn billen. Je moet oppassen voor brandnetels, hè?’
Met een gepijnigde blik kijkt Thijmen naar Mark. ‘Ik kan je verzekeren dat die in je kruis behoorlijk vervelend zijn. Net als distels.’
Mark lacht. ‘Dat geloof ik graag, maar zoiets waren Karin en ik niet van plan. Wij willen in september een rondreis-‘
‘Weet je nog, Thijmen,’ zegt Lynn, ‘dat die boer op zijn tractor zo naar ons keek dat hij bijna een sloot inreed?’
Ik hap een kwart van het mierzoete gebakje af en let erop dat ik mijn kiezen niet breek op de decoratieparels die me opeens aan fietskogeltjes doen denken.
Lynn heeft blosjes. Wat heeft ze toch? Zo nerveus is ze normaal niet.
‘Zeg, Thijmen,’ zegt ze lijzig met een lagere stem dan gewoonlijk, ‘wil jij straks mijn fietsbanden even oppompen?’
‘Nee. Daar heb ik geen zin in.’
Lynn likt de slagroom van haar lippen. ‘Je weet wat dat betekent, hè?’ Weer die koortsachtige blik.
‘Jazeker. Ongehoorzaamheid vereist billenkoek.’
Mark schrikt ook. Hij trommelt met zijn vingers op zijn bovenbeen.
Lynn richt zich tot mij. ‘Spanking. Daar houden wij wel van. Heb je weleens gehoord van de CDD-lifestyle?’
‘Nee.’
‘Christian Domestic Discipline. Dat is een manier van leven die in Engeland is ontstaan en die wij toepassen in ons dagelijkse leven. Heeft veel aanhangers in Nederland en Vlaanderen, vooral onder hoogopgeleiden. Het draait om gehoorzaamheid, straf en overgave.’
Ze neemt me taxerend op. ‘Het is niet wat het lijkt. Ik ben blij dat we het ontdekt hebben. Alles gebeurt op vrijwillige basis. Thijmen weigert niet zomaar om mijn fietsbanden op te pompen. Dat hoort bij het spel. Daarmee geeft hij mij een reden om hem te straffen, begrijp je?’
‘Nou nee, eigenlijk niet. Ik… wij zijn niet zo van de SM. Toch, Mark?’
Mark kijkt weg en gaat verzitten.
‘O, maar CDD is iets anders,’ vervolgt Lynn. ‘Dat gaat niet om lust. Maar om onderdanigheid en vertrouwen. Het is goed voor je relatie. Je wordt gedwongen om samen over dingen te praten en na te denken. Je moet het zien als een prettig spel. Met regels die je van te voren afspreekt.’
‘Wij zijn al jaren fanatieke aanhangers,’ vult Thijmen aan. ‘En dat bevalt ons goed.’
‘Ik vertelde je toch,’ zegt Lynn, ‘dat ik dit voorjaar een weekend ging logeren bij een Vlaamse vriendin?’
‘Die arts in de buurt van Brugge?’
‘Precies. Er kwam ook een mannelijke CDD-aanhanger en we hebben seks gehad.’
‘Een triootje, vreemdgaan? Maar dat is toch niets voor jou, Lieneke?’
‘Het gebeurde met instemming van Thijmen. Dat is bij ons de ultieme manier om je partner te straffen.’
‘Straffen? Jij als… als een soort meesteres?’
Mark zegt niets, maar de gezwollen ader op zijn hoofd verraadt zijn nervositeit. Hij weet hier natuurlijk ook geen raad mee.
‘Ik snap je verbazing wel,’ zegt Thijmen. ‘Ik moest er ook aan wennen. Meestal is de man de baas. Dat is in feite de grondslag. Een relatie zoals God ons voorgeschreven heeft. Maar wij zijn switchers. Om en om, zeg maar. Zo blijft het in evenwicht.’
Ik kijk snel van de een naar de ander en voel mijn nekspieren strak staan. Waarom zegt Mark niets?
‘Vrouwelijke dominantie komt best vaak voor bij CDD,’ gaat Lynn verder.
‘De controle uit handen geven werkt heel bevrijdend,’ zegt Thijmen.
‘Ik weet het niet hoor. Wat jullie doen is natuurlijk jullie zaak. Maar voor mij is dit allemaal nieuw. Ik ken ook verder niemand die zich hiermee bezighoudt.’
‘Toen ik vorig jaar zestig werd,’ zegt Thijmen, ‘was zo’n driekwart van de gasten op mijn feestje aanhanger van deze lifestyle. Je kent er vast meer dan je weet.’
In gedachten ga ik de gasten na die ik min of meer ken. De vrouw van de burgemeester en bridgepartner van Lynn, de eigenaar van dat grote mosselbedrijf met wie Thijmen golft en Frans, de directeur van de basisschool waar onze kinderen op zaten. Frans was nog altijd een knappe man. Die dag zag hij er heel aantrekkelijk uit in zijn rode broek en nonchalant openvallend shirt dat mooi afstak tegen zijn gebruinde huid. Ik moest alsmaar kijken naar zijn donkere borsthaar. Hij hield een toespraak voor Thijmen. Wat had hij ook alweer gezegd? Hij benadrukte dat de tijd van minder werken en meer genieten aangebroken was. Wat zou hij onder meer genieten verstaan? Zou hij ook lid zijn van die club?
‘Wij organiseren regelmatig oefendagen voor disciplines en rollenspellen,’ vervolgt Thijmen. ‘Ruimte zat in huis.’
‘Die fitnessruimte is dat jullie, ja hoe noem je zoiets, jullie speelkamer?’
Lynn knikt. ‘Maar het kan overal. Van dat afzetten van de borders en vijver met draad hebben we ook een lesje in onderdanigheid gemaakt. Thijmen weigerde om de zakken met tuinafval buiten te zetten. Daarom moest hij van mij de volgende ochtend naakt aan de slag. Het gras was nog nat van de dauw. Daarbij gebruikte ik een zweepje. Je moet dat wel oefenen, zachte tikjes tegen zijn zak en hardere tegen zijn billen.’
Mark knikt alsof hij er alles van weet.
Thijmen schraapt zijn keel. ‘We vroegen ons af of jullie eens wilden kennismaken met een aantal aanhangers. Volgende maand organiseren wij weer oefendagen. Voor beginners. Volgens Mark zijn jullie wel toe aan wat avontuur in je leven.’
‘Volgens Mark…?’ Ik kijk Mark aan en voel hoe mijn hart in de hoogste versnelling schiet. ‘Heb jij met Thijmen over ons gesproken? Wat weet jij hiervan?’
Mark kijkt me met grote ogen aan.
‘Mark? Zeg eens wat. Ik… jij bent toch ook niet voor vreemdgaan en zulke dingen? Wij houden ons toch aan Gods geboden?’
‘Het staat in 1 Petrus 3 vers 1. Eerlijk gezegd voel ik er wel iets voor.’
‘Waarom heb je daar dan nooit iets over gezegd?’
‘Ik vond het moeilijk om erover te beginnen. Gelukkig wilden Thijmen en Lynn me helpen.’
‘Wat? Is dit koffiedrinken en zo een vooropgezet plan?’
Alle drie kijken ze naar mij. Mark bloost. Het voelt alsof ik opgesloten zit in een glazen wespenval zonder bodem of grip. De wereld tolt om me heen met flitsende beelden en emoties. Mark die ooit begon over vrijen met een blinddoek om. Lynn die me vertelde dat ze na haar borstvergroting onwijs genoot van de aantrekkingskracht die ze op mannen had. Of is het macht waar ze op kickt? Thijmen die naakt op zijn knieën rondkruipt. Het beeld stoot me af, maar veroorzaakt tegelijk een prettig soort onrust in mijn lijf. Wat gebeurt er met mij? Met ons? Met een schok besef ik er niks meer hetzelfde is, dat mijn leven hoe dan ook een andere kant op gaat.
‘Jij houdt toch wel van wat avontuur?’ vraagt Mark onzeker. ‘Living on the edge of danger, zeg je altijd. Het was jouw idee om een rondreis te maken door Zuid-Afrika. Slapen in een wildpark tussen brullende leeuwen, op een olifant rijden en een slang om je nek. Omdat je wel toe was aan wat spanning in je leven.’
‘Ja, maar… een safari en zo, dat is toch iets heel anders, dan dit.’
Mark glimlacht verlegen. ‘Geloof me, het zal ons goed doen en dichter bij elkaar brengen. De sleur doorbreken. Het kan geen kwaad om na te denken over wat we voor elkaar voelen. Te praten over dingen waar we anders over zwijgen. Onderdanig te zijn. Dan krijgen we een voller leven. Zonder angst. Met vertrouwen en respect voor elkaar, zoals God dat wil.’
Thijmen kijkt me begripvol aan. ‘Je moet rustig beginnen, meisje. Als je wilt, kun je toekijken hoe Lynn mij straft voor mijn weigering van zonet.’
‘Dat jullie ons bezig zien, vinden wij geen probleem, hoor,’ zegt Lynn.
Mark pakt mijn hand en kijkt me vragend aan. ‘Je hoeft natuurlijk niets tegen je zin te doen. Maar nu we toch met zijn vieren zijn.’
Een manier van leven © Barbara Joy
Beoordeling
Uit elke kwartaaluitgave van LetterSpinsels wordt het beste verhaal gekozen (op basis van de puntentelling). Dit verhaal wordt beoordeeld door Joost Nillissen.
Een manier van leven begint als een keurig verhaal over keurige mensen en je kunt je afvragen waarom iemand een keurig verhaal over keurige mensen zou willen schrijven. Toch is dat nog knap lastig, want er gebeuren geen schokkende dingen, er ontvouwt zich geen groot drama, geen fantastische vergezichten of enorme plotwendingen, zaken waarop een schrijver zich kan uitleven. Alleen een geoefend en talentvolle schrijver slaagt erin de aandacht van de lezer vast te houden. En dat doet Barbara.
Barbara schetst de alledaagsheid van het bestaan van keurige mensen, kerkgangers ook nog. We rijden mee in de auto van Mark en Karin die nog even protesteert, keurig en beleefd, geen drama, dat Mark niet even met haar heeft overlegd voordat hij gehoor gaf aan de uitnodiging koffie te komen drinken bij het andere stel, Lynn en Thijmen. Die twee lopen graag te koop met hun nieuwe, dure spullen, maar willen er ook graag over klagen, zoals de Tesla die al na 300 kilometer aan de laadpaal moet, maar ja, ze hadden geen keus gezien zijn hoge positie. Misschien wilden ze zo ook een bijdrage leveren aan het milieu? Keurige mensen. Barbara zet ze kundig neer. Het zijn mensen van vlees en bloed.
De karakters van Lynn en Thijmen worden verder uitgewerkt en de verschillen tussen de twee stellen groter gemaakt. Een nieuw koffiezetapparaat met talloze opties, maar Karin heeft liever ‘gewone koffie’. Lynn – die vroeger gewoon Lieneke heette (ook een mooi detail) – is een mooie vrouw met nieuwe borsten waarvan de tepels door de glanzende stof van haar luipaardprint priemen. Voor een goed huwelijk is het belangrijk dat er evenwicht is, dus wanneer Thijmen een nieuwe Tesla aanschaft, mag zij de huiskamer herinrichten. Ze ziet er goed uit en Thijmen ook trouwens. Hier neemt het verhaal een licht erotische wending: blote knietjes op het gras, naturistenresort, hoog onkruid dat de schaamdelen kietelt. De lezer zit rechtop. Terwijl Karin worstelt met het kogellagertje op haar petitfour, likt Lynn de slagroom van haar lippen. Prachtige details.
Het wordt duidelijk dat Lynn een spelletje speelt met haar gasten, wanneer ze met een lagere stem dan gebruikelijk haar man vraagt haar fietsbanden op te pompen, en Thijmen weigert. Dus: billenkoek. Karin ziet dat Mark ook schrikt en nerveus met zijn vingers op zijn dij trommelt, maar dat blijkt later een verkeerde interpretatie, want Mark zit in het complot. Dan komt er vaart in het verhaal: spanking en de Christian Domestic Discipline, een manier van leven die draait om gehoorzaamheid, straf en overgave. Het heeft niets met lust te maken, beweert Lynn, maar alles met onderdanigheid en vertrouwen. Een liefdevol spel.
Maar het CDD houdt kennelijk meer in dan alleen spanking, want Lynn heeft seks gehad met een vriendin en een man in België en dat met instemming van haar echtgenoot. Dat lijkt dus wel op lust. Ik bespeur rode oortjes bij de lezer. Een verhaal over keurige, christelijke mensen neemt een opwindende wending. Spanking kan een intieme activiteit binnen het huwelijk zijn, maar een triootje is heel andere koek dan billenkoek. Er volgt een noodzakelijke uitleg van wat CDD precies betekent en ondertussen wordt het erotisch aspect heel subtiel nog wat aangezet doordat Karin in haar hoofd een paar bekenden naloopt die misschien ook deze manier van leven aanhangen. Ze denkt terug naar het openvallende witte shirt dat zo mooi afstak tegen de gebruinde huid van Frans, nog altijd een knappe man. Karin is misschien niet zo van het blootlopen en spanking, maar van hout is ze ook niet.
Dan komt het hoge woord eruit en wordt de vraag gesteld of Mark en Karin eens mee willen doen aan een oefendag om kennis te maken met andere aanhangers van CDD en blijkt Mark in het complot te zitten. Karins eerste reactie is: we houden ons toch aan Gods geboden? ‘Vreemdgaan en zulke dingen’ is niets voor hun.
Marks antwoord is vreemd: ‘Het staat in 1 Petrus 3 vers 1’ en vat het dan samen door te stellen dat hij er wel iets voor voelt. Spanning!
Karin is behoorlijk in verwarring door de beelden die door haar hoofd flitsen, de borsten van Lynn, Mark die wel eens geblinddoekt wil vrijen en Thijmen in zijn blootje op zijn knieën op het gras, een beeld dat haar tegelijkertijd tegenstaat en opwindt. Ze komt tot een – in mijn ogen – wat overdreven conclusie: alles wordt anders.
Mark probeert haar over te halen door de voordelen te benoemen: de sleur doorbreken, dichter tot elkaar komen, praten in plaats van zwijgen, onderdanig zijn, een voller leven. Het is nogal wat en het gaat dus niet om seks. En het is wat God wil!
Het einde is mooi en open en tegelijkertijd ook een mogelijk begin van iets moois, want Karin wordt niet gedwongen, ze mag toekijken hoe haar vriendin Lieneke haar man straft. Wie weet waar dat nog toe leidt.
Een goed, zorgvuldig opgebouwd verhaal met een interessante plotwending. Toch klopt er iets niet.
Heel beknopt gaat het verhaal over een stel, christelijke kerkgangers, dat er een aparte levensstijl op na houdt: ze houden van spanking en hanteren graag een zweepje. Deze manier van leven wordt verklaard met een vers uit het evangelie van Petrus. Ze proberen een ander stel over te halen mee te doen. So far so good.
Spanking heeft behalve straffen om de partner in het gareel houden ook onvermijdelijk een seksuele connotatie.
Dat seks een prominente rol speelt bij het stel wordt duidelijk door hun voorkeur voor blootlopen in naturistenresorts en, boven alles, het triootje in België.
Veel lezers zullen zoals ik onbekend zijn met CDD. Ook 1 Petrus 3 vers 1 zal bij de meeste mensen geen belletje doen rinkelen. Dus ik heb beide opgezocht. Bij Christian Domestic Discipline is het uitgangspunt het gezag van de man (Hoofd van de Huishouding) ten opzichte van zijn vrouw, die hij in het gareel moet houden en die hij op haar tekortkomingen moet wijzen. Daar horen dan (bij CDD) intieme lijfstraffen bij, spanking ofwel billenkoek. En dat zou met wederzijds goedvinden moeten gebeuren. Dat is ook min of meer de betekenis van het vers in Petrus: houdt je vrouw in het gareel en stuur haar bij.
Op een website van CDD vond ik geen ‘switchers’, waarbij ook de vrouw de man kan ‘straffen’. Ze zullen ongetwijfeld bestaan. Ik vond wel blogs van aanhangers die deze manier van leven een wat ruimere invulling geven, maar die spraken van DD, dus zonder het Christelijk aspect.
Nu is het zo dat een auteur zijn eigen waarheid heeft en van de lezer kan verlangen dat deze alles wat hij leest voor waar aanneemt. Het is de realiteit van de auteur en het is zijn of haar bevoegdheid.
Lynn en Thijmen hebben een nogal vrijzinnige, zelfs stoute invulling aan CDD gegeven. Ze zijn niet echt strak in de leer. Christelijke kerkgangers kunnen aanhangers zijn van Christian Domestic Discipline en afwijken van het basisprincipe door te ‘switchen’ (en dat legt Barbara goed uit), maar deelname aan een triootje, iets wat de apostel echt niet aanbeveelt, past niet in het concept van CDD. Dat wil niet zeggen dat het niet gebeurt, natuurlijk wel, maar dan verwacht ik wel een zelfde soort uitleg van de auteur als bij de switchers.
Ik heb de stukken waar het Christelijke aspect van deze manier van leven wordt uitgelegd verschillende keren herlezen. Dat gebeurt nogal uitvoerig, maar niet overtuigend – een warrige opsomming:
- Het draait om gehoorzaamheid, straf en overgave.
- Dat gaat niet om lust. Maar om onderdanigheid en vertrouwen. Het is goed voor je relatie.
- Meestal is de man de baas. Dat is in feite de grondslag. Een relatie zoals God ons voorgeschreven heeft. Maar wij zijn switchers.
- Met vertrouwen en respect voor elkaar, zoals God dat wil.
Mijn verbetersuggestie aan Barbara betreft de uitleg van de principes van CDD en het vers van Petrus. Leg uit wat de christelijke grondslag is op basis van wat Petrus schrijft, zodat de lezer nog even denkt dat we met echt keurige christenen te maken hebben. Daarna kan Lynn of Thijmen uitleggen dat ze nogal van het smalle pad zijn geraakt. Dat een trio gewoon kan en dat je deze intieme lijfstraffen ook in groepsverband kan doen.
Hoe dan ook een schitterend verhaal en terechte kwartaalwinnaar!
Joost Nillissen