‘Tien!’
Oei, begint het publiek nu al af te tellen? Dan moet ik opschieten. Het water begint in de weg te zitten, maar het moet nog steeds mogelijk zijn om mijn pols om te draaien, toch? Het had allang gebeurd moeten zijn, ik lijk trager te werken dan normaal. Of loopt het water sneller dan normaal naar binnen? Maar dat geeft niet, dat hoeft niet uit te maken. Er hoeft maar een hand los te komen, dan volgt de rest vanzelf.
‘Negen!’
Misschien ben ik wel te veel afgeleid. Waarom zoekt Pjotr zo veel ruzie de laatste tijd? Is het om me uit mijn tent te lokken? Om me van mijn stuk te krijgen? Om ervoor te zorgen dat ik van hem wegloop? Snapt hij niet dat ik zielsveel van hem hou? Ik wil hem niet kwijt. O, ik wou dat het weer was zoals vroeger, dat hij me weer streelde zoals in het begin…
‘Acht!’
Niet aan denken, niet aan denken. Ik moet eruit. Eerst mijn pols uit de klem en dan de rest. Zit de klem misschien anders dan normaal? Nee, ik had mijn pols om moeten klappen voordat het water er was. Nu… is… het… zoveel… moeilijker…
‘Zeven!’
Gister nog was ik zo ontzettend lief voor hem. Geurkaarsjes gehaald en een lekker bad vol laten lopen, maar hij ging meteen slapen. Zou hij een ander hebben? Wie dan? We reizen de hele wereld over met ons drietjes en Laura is nou niet bepaald een bedreiging voor ons. Maar als ze samen wat bedisseld zouden hebben, dan zou het logisch zijn dat mijn pols niet uit de klem komt omdat zij die altijd vastmaakt achter mijn rug…
‘Zes!’
Gelukt! Zie je wel, het ligt niet aan Pjotr of Laura, maar aan mij. Ik ben zelf niet scherp. Ik moet zorgen dat ik de rest van de routine zorgvuldig en geconcentreerd uitvoer. Rustig denken en snel doen. Het motto van iedere illusionist. Kom op nou!
‘Vijf!’
Nu snel het sleuteltje opvissen uit de verborgen zak in mijn jasje. Hebbes! Ik mag ‘m wel stevig vasthouden, anders ben ik ‘m zo dadelijk kwijt. De tank is al helemaal gevuld met water, maar dat is geen probleem. Dat hoeft geen probleem te zijn.
‘Vier!’
Ja! Het slot bij mijn voeten is los en ik kan de ketting afschudden. Precies zoals ik het zo vaak geoefend heb. Oefen ik niet te vaak? Geef ik Pjotr wel genoeg aandacht? Zou dat het probleem zijn? Maar ik zorg toch ook goed voor ons? Hij ligt iedere avond in een gespreid vijfsterren hotelbedje, op een nieuwe plek op de wereld. Geweldig, toch?
‘Drie!’
Focus! Als laatste de knoop om mijn middel. Verdorie, die is wel heel erg doorweekt, zeg. Dat is moeilijker dan normaal. Of is hij door mijn gewriemel met de klem om mijn pols vaster komen te zitten? Daar moet ik eens wat vaker mee oefenen, met een drijfnatte knoop waar heftiger dan normaal aan getrokken is. Maar het moet nog steeds kunnen. Even schrap zetten, maar daarna kan ik waarschijnlijk mijn adem niet meer inhouden…
‘Twee!’
Normaal gesproken ben ik nu al klaar, in afwachting van de ‘Een!’ om er uit te kunnen springen. Alleen die knoop… Beweegt hij nou al iets of lijkt het maar zo? Nee, zo vast als een huis en ik trek al met alle macht aan het touw. Oei, dit is toch wel een probleempje. Niet verslappen nu…Het water begint mijn neus al in te lopen. Ik voel het prikken. Blijf rustig, blijf rustig. Probeer nou nog een keer met beleid de knoop los te krijgen, dan ben ik er…
‘Een!’
Hoe erg zou Pjotr het vinden als ik er niet meer was? Zou hij verdriet hebben? Zou hij spijt hebben dat hij de laatste tijd zo lullig is geweest? Misschien komt hij de tank zo wel in duiken om me los te rukken… Nee, dat is onzin. Het is de taak van Laura om de bak aan gruzelementen te slaan, maar gaat ze dat wel op tijd doen? Of doet ze dat pas als het al te laat is? Of is het dat al?
‘Nul?’
De knoop glipt uit mijn vingers als het water in mijn mond stroomt. Ik wil hem weer pakken maar mijn lichaam lijkt op te geven, lijkt te passen… Nee, nu niet passen! Uit alle macht grijp ik nog naar de knoop, maar ik mis ‘m. Ik mis hem.
Hocus Focus Pas © Gerhard Pijnenburg